Murathan Mungan’ın geçtiğimiz günlerde Metis Yayınları’ndan çıkan, kendisinden alışılmadık kısalıkta öyklülerden oluşan çok beğendiğim yeni kitabı Kibrit Çöpleri.
Kitabın içerisinde en uzunu 1.5 sayfa olan 80 öykü bulunuyor. Aslında kısa olmaları sebebiyle öykücük de diyebiliriz her birisine.
Kitabın kapak resmi İlke Kutlay’a aitmiş. Dizgi, baskı öncesi hazırlık ve diğer tüm şeyler ise Metis Yayıncılık’tan.
Kitap içerisinden beğendiğim üç harika cümleyi ve bir öykücüğü yazmak istedim:
- İknanın önemi ile kandırılmış olduğunu anlamanın sonrasındaki ilişkiden kaç kişiye, kaç hikâye çıkar kim bilir?
- Niye daha önce ya da daha sonra değil de, tam içimi geçmişin gölgelerinden sökmeye çalıştığım o günlerde tanışmıştık?!
- Hayat bazen istemediğimiz kadar büyütürdü bizi.
Buluş
Önemli bir buluş gerçekleştirmişti.
Fotoğraf makinesinin geliştirilmiş bir modeli, dijital sinyalle beyindeki hafıza loblarından birine bağlanabiliyordu artık.
Birinin bu makineyle çektiğiniz fotoğraflarını yırttığınızda, o kişi hatıralarınızdan, hafızalarınızdan da siliniveriyordu.
Bir gün yanlışlıkla kendi fotoğrafını yırtacak oldu. Bir aynanın karşısında kilitlenmiş buldular onu. Bir daha kendisini hiç hatırlayamadı. Buluşu, boşluğu oldu.
Daha sonraları onun okuyamadığı birçok kitaba, seyredemediği birçok filme konu oldu bu durum. Çoğaltmaları arasında kendi kayboldu, şimdi kimseler hikâyenin aslını hatırlamaz. Doğrusunun şu anlattığım olduğundan da emin değilim.