Anonim kimlikle yazan bazı insanları düşünceleri sebebiyle kendime inanılmaz derecede yakın hissediyorum. Yazdıklarını okuduğumda, işte benim için oturup sohbet edilecek insan diyorum, keşke tanışıyor olsaydık… Bazen o kadar ileri gidiyorum ki, onları kardeşim olarak görüyorum ve kendi kendime bunları söylerken, nasıl göründüklerini hiç düşünmüyorum, onlar için kafamda fiziki kimlikler hayal etmiyorum; yalnızca oturup sohbet etmek istediğim insanlar olduklarını biliyorum. Bu durum bana Hegel‘in “Zekasını beğendiğin birinin görüntüsünü merak etme. Zekasını kullanmayan birinin ise görüntüsünden etkilenme.” sözünü hatırlatıyor.
Kategoriler