Bu adamın karakterleri hep yalnız ve yalnızlıktan rahatsız olmayan tipler. Müziksiz yaşayamıyorlar ve alkolü seviyorlar. Muhtemelen Murakami her birine kendi parçalarını yapıştırıyor. Çok doğal. Ama nedense karanlık ve tekin olmayan bir yanları var. Tengo’nun, Aomame’nin hele ki Fukaeri’nin. Hiç gülümsemiyorlar, istemezlerse sorulara cevap vermiyorlar ve kafalarına göre takılıyorlar. Murakami, karanlık kuyu…, Aydan Atlayan Kedi.
Yaptığım her işi, sonuca vardığında kendi haline bırakırım. Toplum, zamanı gelince ilerler ve yaptığım şeye gerek duyar. O noktada benim başka bir şeyle uğraşıyor olmam daha iyidir. Benim için çalışmak ve kendimi bilinen işlerin dışında tutmak temel önemdedir. Richard Buckminster Fuller
“…Ormanda yolunu yitirmiş çocuklar gibi terk edilmişlik içerisindeyiz. Önümde durup bana baktığında, ne sen benim içimdeki acıları anlayabiliyorsun, ne de ben seninkileri. Ve senin önünde kendimi yere atsam, ağlasam ve anlatsam bile, biri sana cehennemi sıcak ve korkunçtur diye anlattığında cehennem hakkında ne bilebilirsen, benim hakkımda da ancak o kadarını bilebilirsin…” 9 Kasım 1903, Franz […]