Öylesine dağılmıştı ki parçaları, kırılmış bir cam gibiydi adeta;
Her parçası karanlıkta parıl parıl parlayan güzel, kırılmış bir cam gibiydi…
Toplamak istediğimde hangi parçasına dokunduysam, hiç acımadan kesti ellerimi,
Her parçası ayrı kan akıttı benden, toplayamadım;
Çünkü o istemiyordu yeniden toparlanmayı.
Daha doğrusu, benim onu toparlamamı istemiyordu sadece.
Uzunca bir süre, karanlığın ortasında onu seyre daldım…
Mevsimler boyunca ona inandım;
Onun kendisini toparlayabileceğine,
Tüm güzelliğiyle yanımda olabileceğine inandım.
Ama yanıldım.
O yalnızca, karanlığın ortasında bekliyordu;
Kendisini parçalayan insanların, kendisini toparlamasını bekliyordu,
Umutsuzca.
Bir süre sonra ben,
Onun umudunu yitireceğine olan umudumu yitirdiğimde,
Ona inanmayı bıraktım.
Ve son kez, onu tekrar toparlamayı denediğimde,
Daha önce açtığı yaraları kanatmaya bayıldığını anladım.
Sonra onu tamamen bıraktım, olduğu yerden uzaklaştım.
Parçalanmış başka bir insana doğru uzaklaştığımı bilmeden,
Uzaklaştım ondan.