Cevat Şakir Kabaağaçlı’nın 1949 yılında Demokrat İzmir gazetesinde tefrika edilen hikayelerinden oluşan Dalgıçlar, dalış teknolojisinin günümüzdeki kadar gelişmiş olmadığı bir dönemde, çok zor şartlarda çalışan sualtı adamlarının maceralarını konu alıyor.
Çağımızın önemli düşünürlerinden John Berger’in hayvanlarla ilişkilerimize değindiği çeşitli denemelerinden oluşan Hayvanlara Niçin Bakarız, bütünsel olarak oldukça zayıf ve yüzeysel kalan bir eser.
Samipaşazade Sezai’nin 1887 yılında yayınladığı ilk ve tek romanı Sergüzeşt, Dilber isimli esir bir kızın hayat hikayesini kısa ve basit bir dille anlatıyor. 19. yüzyılda Osmanlı’da hâlen devam eden esir ticaretini realizm etkisinde ortaya koyarak, ciddi bir eleştiride bulunuyor.
Samipaşazade Sezai’nin 1892 yılında yayınladığı öykü kitabı Küçük Şeyler, Türk edebiyatının modern anlamdaki ilk hikâyelerini içermesiyle dikkat çekiyor.
Namık Kemal’in 1872’de kaleme aldığı Vatan Yahut Silistre, sahnelenmesini takip eden olaylar ve sürgünlerle edebiyat ve tiyatro tarihimiz açısından dikkat çekici bir eser olarak karşımıza çıkıyor…
Namık Kemal’in 1876 yılında yayımlanan ilk romanı İntibah, anlatımından kurgusuna, dil unsurlarından karakterlerine kadar başarısız bir edebi roman denemesi olarak karşımıza çıkıyor…
Ahmet Mithat Efendi’nin 1884 yılında yazdığı Esrâr-ı Cinâyât, edebiyatımızın ilk polisiye romanı olmasının yanı sıra, dönemdeki gerçek olaylara şüphe uyandıran bakışıyla da dikkat çekici bir yapıt…
Ahmet Mithat Efendi, 1887 yılında yazdığı Çingene’de, Tanzimat döneminin temel düşünceleri ekseninde etnik ayrımcılık konusunu işliyor. Roman, çingene bir kıza aşık olan bir İstanbul beyefendisinin ön yargıları kırmaya yönelik fiiliyatları üzerinden ilerliyor…
Ahmet Mithat’ın 1889 yılında yazdığı Şeytankaya Tılsımı, batıl inançları, gerilim ve aşk dolu bir macerada eleştirdiği kısa romanıdır. Eserin açıklama bölümünde Fransızca bir hikâyeyi genişleterek ve düzenleyerek yazdığını belirtse de, özgün eserin adını ve yazarını belirtmemiştir…
Ahmet Mithat, Rodos sürgünü sırasında yazdığı Felâtun Bey ile Râkım Efendi’de, tanzimat döneminin ardından ortaya çıkan batılılaşma tartışmalarına, yarattığı iki zıt karakter üzerinden katılıyor. Râkım Efendi karakteri ile, kendince, dönemin ideal insanının bir portresini çiziyor.